CZTERY

 I'll take care of you

   - Hej Alex, jeszcze... - zamieram w pół słowa zdając sobie sprawę, że osobą stojącą przede mną nie jest mój młody przyjaciel. Pocieram skronie jak zwykle wtedy, kiedy jestem zdenerwowana. - Sean, co ty tutaj robisz? 

  Jego spojrzenie przepełnione jest skruchą i bólem. Jest mi go żal, ale wiem, że powinnam coś powiedzieć, bo czekanie, aż ten przestraszony człowiek wykrztusi z siebie choćby pół słowa może zająć wieczność. 

  - Sean, nie wiem czemu tu jesteś, ale wiem, że powinnam ci była dać więcej czasu i że ja też częściowo ponoszę odpowiedzialność za to, co stało się w kawiarni i jest mi przykro. Mimo wszystko, uważam, że to co zrobiłeś było niedojrzałe i...

  - Chciałem tylko... - przerywa mi, a ja czekam nie zamierzając tym razem nic mówić. Przybliża się do mnie i przytula mocno. - Charlie, tak strasznie przepraszam, nie chcę zrujnować tego co zbudowaliśmy, muszę uszanować twoją decyzję bez względu na to jaka ona jest dla mnie. Obchodzi mnie tylko twoje szczęście, a zachowałem się potwornie samolubnie i egoistycznie. Całe to zajście w kawiarni, podnoszenie na ciebie głosu, wyrzucenie cię stamtąd... Powinnaś i masz prawo być na ciebie wściekła. Dodatkowo nie wspierałem cię, kiedy Robert... Charlie, tak strasznie mi przykro...

  Kiedy czuję na ramieniu ciepłe łzy odsuwam go od siebie i głaszczę po policzku starając się uspokoić. 

  - Shh... Jest w porządku, nie gniewam się. - mówię cicho. Wiem, że to właśnie było mu potrzebne, że chciał to usłyszeć i wiem, że kamień spadł mu z serca. Jesteśmy sobie zbyt bliscy, żebym mogła się na niego wściekać, dodatkowo powiedział coś, co sprawiło, że czuję się jeszcze bardziej winna, niż tydzień temu. 

  - Tęskniłem za tobą. - wyznaje patrząc mi głęboko w oczy, najwyraźniej oczekując mojej reakcji. Kiwam głową ze zrozumieniem. 

  - Nie musisz mi odpowiadać. Chciałem po prostu, żebyś wiedziała. - pociera kark odsuwając się ode mnie o kilka kroków, zdając sobie nagle sprawę, że jest niebezpiecznie blisko. Delikatnie, prawie niezauważalnie przewraca oczami, ale od razu skupia wzrok na mnie, aby przejść nad tym zachowaniem do porządku dziennego. Wie, że widziałam co zrobił.

  - Tak to teraz będzie wyglądać? - pytam. - Będziesz mnie testował, trzymał się na dystans?

  Czuję jak moja złość narasta, więc zaciskam dłonie w pięści, aby opanować nerwy. 

  - Będziesz mi mówić, że tylko moje szczęście się dla ciebie liczy, będziesz pokazywał jaki jesteś zraniony i przybity, żebym się zlitowała? Wspaniale. Rozegrałeś to idealnie. - kpię. 

  - Charlie, dobrze wiesz, że to nie tak....

  - A jak? - warczę. - Wyjaśnij mi jak? Bo na prawdę staram się jak mogę, co jeszcze mam zrobić, żebyś nie traktował mnie tak protekcjonalnie, chcesz mi pokazać, jaka jestem okropna, że nie doceniam tego, co mi oferujesz? - czuję gorzki smak w ustach. Chcę się opanować, ale nie mogę. Mam ochotę nawrzucać temu infantylnemu człowiekowi, choć to całkiem nie w moim stylu. 

  - W zasadzie... Tak! Chcę, żebyś wiedziała jak jesteś okropna, dokładnie to starałem się osiągnąć przychodząc tu z przeprosinami prawie na kolanach! Masz racje, jak zwykle masz rację! Jesteś przecież idealna, nic nigdy nie jest twoją winą! Nawet nie wiesz czemu to zrobiłem, ale w sekundę musisz rozpocząć awanturę, bo właśnie taka jesteś! Nie wiem jak ktokolwiek może z tobą wytrzymywać! - syczy posyłając mi wrogie spojrzenie. Te kilka zdań wymienione pod wpływem emocji sprawia, że znów czuję się jak totalna idiotka. Odrobinę upokorzona idiotka. Sean potrząsa głową, w jego oczach widać dezorientacje. - O mój boże... Charlie, wcale nie miałem tego na myśli... Wiesz, że...

  - Lepiej będzie jeśli już pójdziesz. - mówię cicho starając się trzymać emocje na wodzy i nie powiedzieć, ani nie zrobić niczego, czego później bym żałowała. 

~*~

   Razem z Alexem stoimy czekając, aż wydadzą nam identyfikatory dzięki którym będziemy mogli poruszać się po terenie schroniska. Jestem bardzo podekscytowana. Pomimo faktu, że jeden z moich najlepszych przyjaciół jakieś dwie godziny temu dał mi do zrozumienia, że nie mam uczuć jestem wyjątkowo pogoda, co chyba udziela się także mojemu towarzyszowi. Alex uśmiecha się do mnie za każdym razem, gdy podchwyci moje spojrzenie. Czuję, że coś jest na rzeczy, ale jeszcze nie podzielił się ze mną swoimi nowinami, a ja nie mogę się zdecydować, czy mam naciskać czy nie. 

  Dostajemy identyfikatory i wyruszamy. Ukazuje mi się widok, który ściska za serce. Jest mi przykro, że nie mogę dać domu tym wszystkim zwierzętom, ale cieszę się, że dam dom choć jednemu z nich. Spaceruję obok klatek przyglądając się psom, które na mój widok od razu reagują wrogim warczeniem lub agresywnie rzucają się na pręty klatki. Wiem, że moja obecność sprawia, że są przerażone i przykro mi, że nikt nie da im domu. Z ciężkim sercem idę dalej mijając wszystkie początkowe boksy z przygnębioną miną. Wiedziałam, że będę się czuła przytłoczona, ale nie sądziłam, że to będzie aż tak potworne doświadczenie. W pewnym momencie dostrzegam skulonego w kącie klatki kremowego kundelka. Wygląda bardzo ładnie, ale widać, że jest przerażony i aż trzęsie się ze strachu. Podchodzę do krat i kucam. 

  - Cześć kolego. - uśmiecham się dotykając zimnych, metalowych prętów dzielących nas. Patrzy na mnie dużymi, zielonymi oczami pytająco. - Jak się miewasz? Przywitasz się ze mną?

  Pies szczeka przechylając głowę. Wkładam rękę między kraty i przesuwam powoli w jego stronę. Wacha się przez moment, ale decyduje się powąchać dłoń. Podchodzi do krat i kładzie mi łapę na kolanach. I właśnie to utwierdza mnie w przekonaniu, że nie muszę szukać ani sekundy dłużej. Znalazłam odpowiedniego przyjaciela. Wstaję i odwracam się. 

  - Alex! 

  Chłopak siedzi na jednej z pobliskich ławek. 

  - Co tam? - pyta, kiedy podchodzę bliżej. 

  - Znalazłam. Idę poprosić kogoś o pomoc. Idziesz ze mną czy zaczekasz tu?

  - Zaczekam. - uśmiecha się szeroko pokazując ruchem głowy żebym już szła. Jak zwykle w jego towarzystwie jestem bardzo wesoła i ciepło robi mi się na sercu widząc uśmiech na jego twarzy. To takie dobry dzieciak, zasługuje na wszystko co najlepsze.

   Skręcam na kolejnym rozwidleniu i po kilku minutach bezcelowego krążenia po korytarzach dochodzę do wniosku, że się zgubiłam. Decyduję się zawrócić i odwracając się wpadam na przeszkodę. Kończy się upadkiem, a spotkanie z betonem nie należy do najprzyjemniejszego. 

  - O mój boże. Przepraszam! - słyszę męski głos, ale kiedy otwieram oczy obraz jest zamazany i kręci mi się w głowie. Mężczyzna pomaga mi się podnieść i przytrzymuje za biodro. - Wszystko w porządku? - pyta. - Chwila, czy my się nie znamy?

  Jeszcze przez moment nie mogę złapać równowag. Po chwili udaje mi się ją odzyskać, a obraz przed moimi oczami staje się ostrzejszy. Odwracam się i napotykam błękitne tęczówki intensywnie przypatrujące się mojej osobie. 

  - Charlotte, prawda? - uśmiecha się przyjaźnie oplatając gruby sznur wokół nadgarstka. Dopiero teraz zauważam, że towarzyszy mu cudowny, ogromy wilczur. Pochylam się, żeby pogłaskać psa i przytakuje mężczyźnie. - Michael. - podaje mi dłoń. 

  - Pamiętam. - wzdycham odwzajemniając uścisk.  - Ostatnio nie miałam okazji podziękować za...

  - Chyba rozumiem. To nic takiego. Po prostu wydawało mi się, że to będzie dla ciebie łatwiejsze jeśli nie będziesz musiała wysłuchiwać tego przez telefon od moich chłodnych kolegów. 

  - Dziękuję. - posyłam mu najbardziej wdzięczne spojrzenie na jakie mnie stać w tej sytuacji. 

  - Jak się trzymasz? - zagaduję przygryzając wargę. Widzę, że stara się wybadać teren i o dziwo mu na to pozwalam.

  - Umm... Całkiem dobrze, lepiej niż ostatnio. - wzruszam ramionami. Pocieram dłonią o kark. 

  - To pewnie trochę krępujące i dziwne co teraz zrobię, ale może... Może miałabyś ochotę wyskoczyć kiedyś na kawę? - pyta zabawnie marszcząc czoło. Uśmiecham się szeroko śmiejąc się w duchu z komizmu tej sytuacji.

  - Pewnie, z wielką chęcią, ale teraz muszę coś załatwić. Muszę zabrać do domu nowego przyjaciela. 

Od autorki: Hej! Przepraszam, bardzo, bardzo przepraszam, że rozdziału nie było tak długo. Prawie trzy miesiące... Nie mam specjalnie nic na swoją obronę prócz faktu, że nie wiedziałam jak zabrać się za ten rozdział. Ale chyba potrzebowałam impulsu do walki, który dostałam od Emily, której bardzo, bardzo dziękuję i to jej dedykuje ten rozdział. Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze czasami wpada i jeśli tak, to proszę pozostaw po sobie komentarz, chociażby kropkę, żebym wiedziała, że ktoś to przeczytał ;) Mam nadzieję, że kolejny rozdział pojawi się niedługo :) Buziaki!